Zaburzenia odżywiania

Anoreksja, bulimia, napadowe objadanie się oraz tzw. inaczej nieokreślone zaburzenia odżywiania (EDNOS) – to zaburzenia związane ze skrajnymi emocjami oraz obsesyjnym zachowaniem wobec własnej masy ciała. Zaburzenia odżywiania powodują poważne problemy emocjonalne oraz fizyczne – zagrażające zdrowiu i życiu.

BULIMIA NERVOSA (bulimia):

Objawy:

• Powtarzające napady objadania się oraz przeczyszczanie się,
• Uczucie utraty kontroli podczas objadania się i żarłoczne wykraczanie poza komfortowe uczucie pełnego żołądka,
• Przeczyszczanie się po napadach objadania się (zwykle przez wymioty, nadużywanie środków przeczyszczających, tabletek odchudzających i/lub leków moczopędnych, stosowanie forsownych ćwiczeń fizycznych),
• Zbyt częste stosowanie diet,
• Wyjątkowa troska o wagę ciała i jego kształt.

ANOREXIA NERVOSA (jadłowstręt psychiczny)

Objawy:

• Odmowa utrzymania masy ciała na poziomie lub powyżej wagi minimalnej odpowiedniej do wzrostu osoby, wieku, aktywności fizycznej,
• Intensywny lęk przed przytyciem,
• Subiektywne poczucie bycia grubym mimo drastycznego spadku wagi,
• Utrata miesiączki,
• Przesadna troska o wagę i kształt ciała determinująca poczucie własnej wartości.

OBŻARSTWO

 (napadowe objadanie się) – powracające sytuacje napadowego objadania się przy braku ekstremalnych zachowań związanych z kontrolą wagi, jakie obserwuje się w przypadku bulimii, zaburzenie to jest zaliczane do grupy zaburzeń odżywiania inaczej nieokreślonych, tj. EDNOS.    

ZABURZENIA ODŻYWIANIA INACZEJ NIEOKREŚLONE (EDNOS)

– mogą zawierać kombinacje anoreksji, bulimii oraz kompulsywnego objadania się. Nasilenie objawów jest niższe niż zakładane dla bulimii i anoreksji, ale ciągle pozostają poważnym zagrożeniem dla zdrowia.

Celem terapii zaburzeń odżywiania jest przywrócenie lub wyrobienie prawidłowych nawyków żywieniowych osiągane poprzez zmianę funkcjonowania psychicznego pacjenta. Kluczowa jest tu praca nad samooceną, nauka rozpoznawania przez pacjentów własnych emocji i potrzeb oraz zaspokajania ich przez zachowania konstruktywne, a nie autodestrukcyjne. Celem jest wydobywanie osób potrzebujących pomocy z zamkniętego, samonapędzającego się kręgu zaburzenia i wycofania społecznego.